متناقضم، پس هستم...

گاهی یه حدیث نبوی باعث میشه لابلای تاریخ یه رفیق واسه خودت پیدا کنی: «خدا رحمت کند ابوذر را که تنها می‌زید،‌ تنها می‌میرد و تنها برانگیخته می‌شود»

خاک بر سر اون ملتی که خودش تحت ظلم خفه خون گرفته ولی داره برای مظلومیت عباس و حسین و زینب و... عزاداری می‌کنه. اونا اون‌چیزی که لازم بوده در زمان خودشون انجام دادن، ما اونچه که در زمانمون لازمه انجام دادیم؟! اگه جوابمون نه، پس لطفا خفه خون بگیریم و اینقدر این‌ها رو با اسطوره‌پردازی‌های چندش‌آورمون تحقیر نکنیم.

این روزای محرم و عزاداریش فقط برای اون آخوند و مداحی سودمنده که شبی فلان میلیون تومن بابتش پول میگیره. باقی ول معطلن...

همیشه با خیال اینکه یه روزی همه اون آهنا از پاهات کنده میشه، مثل فلجا داری می‌دویی. اون آهنا هم یه روزی کنده میشه. بعدش دوباره شروع به دوییدن می‌کنی اما این‌بار نه خودت می‌دونی برای چی و نه دیگران. شاید خیلیام همراهیت کنن. اما بالاخره یه لحظه‌ای فرا می‌رسه که وایمیستی و به خودت نگاه می‌کنی؛ نمی‌دونی داری چیکار می‌کنی. فقط یه چیزی رو می‌دونی: دیگه کافیه...

یه آقای میانسال و به شدت آرومی هست که هر چندوقت یه بار میاد و همیشه هم روی میز 15 می‌شینه. یه چایی سفارش می‌ده و غرق صحبت با کسی می‌شه که روبروشه. اون‌ور میز پشت ستونه و از پیشخون قابل دیدن نیست. به بهونه جمع کردن میزا می‌رم اون‌طرف ستون رو نگاه می‌کنم. هیچ مخاطب خاصی روبروی این موجود تپل و عینکی که موهای نقاط کرنرش رو هم به دست باد سپرده، ننشسته...

خر از کون سر درنمیاره؟

کون از خر سر درنمیاره؟

سر از خر کون درنمیاره؟

کون از سر خر درنمیاره؟

خر از سر کون درنمیاره؟

سر از کون خر درنمیاره؟

مثل ساسکه‌ای که از همه متنفره و می‌خواد تنها باشه، نیازمند ناروتویی هستم که تک‌تک سلول‌های تنهاییم رو بفهمه و هیچ رقمه ول‌کنم نباشه، حتی اگه خودم ازش بخوام...

داستان طبقه کارگر توی این خراب‌شده شبیه ماجرای اون کسیه که یک ساعت مال طرفش رو می‌لیسه و بهش حال می‌ده، بعدش که نوبت خودش می‌رسه، یارو جیغ می‌زنه: آی به دادم برسید. تجـاوز...